اسهال عفونی در سفر یکی از شایع ترین مشکلات سلامت مسافران است و می تواند از ناراحتی خفیف تا ناتوانی شدید و بستری را در بر گیرد. بیشتر موارد در سفرهای بین المللی به مقصد های با بهداشت غذایی و آبی ناکافی رخ می دهد و اغلب خودمحدود شونده است. با وجود این، بخشی از بیماران دچار کم آبی یا عوارض می شوند یا پس از بازگشت با اسهال پایدار مراجعه می کنند. هدف این نوشتار ارائه چارچوبی کاربردی و مبتنی بر شواهد برای پیشگیری، ارزیابی، درمان حمایتی و استفاده منطقی از دارو در اسهال عفونی و اسهال مرتبط با سفر در بزرگسالان است. تاکید می شود که تصمیم های درمانی باید با توجه به وضعیت ایمنی فرد، بیماری های زمینه ای، شدت علائم، امکان دسترسی به مراقبت و ترجیحات بیمار اتخاذ شود.
مخاطبان این متن پزشکان عمومی، متخصصان داخلی و عفونی، پرستاران، داروسازان بالینی، و فعالان بهداشت سفر هستند. اصول ذکر شده با منابع معتبر بین المللی هماهنگ است و برای انطباق با سیاست های ملی و منابع محلی باید توسط تیم های درمانی بررسی شود. دوزهای دقیق دارو و اندیکاسیون ها در گروه های خاص باید با رجوع به راهنماهای رسمی انجام شود و از نسخه نویسی خودسرانه پرهیز گردد.
میکروبیولوژی و پاتوفیزیولوژی اسهال عفونی و سفر
عامل های باکتریایی، ویروسی و انگلی هر کدام می توانند سبب اسهال مسافرت شوند. در بسیاری از سفرها باکتری ها عامل غالب هستند و در میان آن ها Escherichia coli انتروتوکسیژنیک و انتروآگرگاتیو، Campylobacter، Shigella و Salmonella غیر تیفوئیدی اهمیت دارند. درگیری ویروسی به ویژه با نوروویروس در کشتی ها و تجمع های بزرگ شایع است و با استفراغ و اسهال ناگهانی شناخته می شود. در اسهال پایدار پس از سفر باید به ژیاردیا، آمیبیاز، کریپتوسپوریدیوم و سیکلوسپورا توجه داشت. پاتوژنز اسهال ممکن است ترشحی باشد که در آن توکسین ها ترشح آب و الکترولیت را افزایش می دهند یا التهابی باشد که با تهاجم به مخاط و گلبول های سفید در مدفوع همراه است. این تفاوت، انتخاب درمان علامتی و آنتی بیوتیک را تحت تاثیر قرار می دهد و اهمیت ارزیابی بالینی و آزمایشگاهی را برجسته می کند.
سویه های تولید کننده شیگاتوکسین از E. coli می توانند کولیت خونی و در برخی گروه ها عارضه همولیتیک اورمیک ایجاد کنند. در این وضعیت استفاده از آنتی بیوتیک و داروهای ضدموتیلیتی می تواند زیان داشته باشد و باید با احتیاط فراوان و بر اساس راهنما تصمیم گرفت. در مقابل، اسهال ترشحی ناشی از Vibrio cholerae می تواند به کم آبی شدید منجر شود و محور مدیریت آن احیای مایعات خوراکی یا وریدی است و استفاده از آنتی بیوتیک تنها در بیماران منتخب با شدت بالا یا شرایط خاص مطرح می شود.
اپیدمیولوژی و اهمیت سلامت عمومی
بروز اسهال مسافرت بسته به مقصد، فصل و رفتارهای بهداشتی متفاوت است و در برخی مقاصد در مدت اقامت کوتاه نیز درصد قابل توجهی از مسافران را گرفتار می کند. غذاهای خیابانی بدون پخت کامل، سبزی های خام شسته نشده، یخ تهیه شده از آب غیر مطمئن، محصولات لبنی غیر پاستوریزه و غذاهای دریایی خام از منابع پرخطر هستند. استفاده از مهارکننده پمپ پروتون با کاهش اسیدیته معده، خطر برخی عفونت های باکتریایی را افزایش می دهد. سابقه بیماری های التهابی روده، دیابت، نارسایی کلیه یا کبد و نقص ایمنی خطر عوارض را بالا می برد و نیازمند برنامه پیشگیری و پیگیری دقیق تر است.
در سطح جمعیت، آموزش پیش از سفر و دسترسی به محلول های خوراکی احیا، آگاهی از علائم هشدار و مسیرهای ارجاع، و پرهیز از مصرف بی هدف آنتی بیوتیک می تواند بار بیماری و مقاومت ضد میکروبی را کاهش دهد. همان اندازه که آموزش های سنتی درباره جوشاندن آب و پوست کندن میوه مفید است، آگاهی از این نکته نیز ضروری است که رعایت این توصیه ها خطر را صفر نمی کند و انتخاب محل های معتبر برای غذا، برنامه واکسیناسیون مناسب و واسطه های پیشگیری در برخی سفرها اهمیت دارد.
علائم، الگوهای تظاهر و تشخیص افتراقی
اغلب بیماران با افزایش دفعات مدفوع آبکی همراه با دل درد و تهوع یا استفراغ مراجعه می کنند. درگیری می تواند خفیف و قابل تحمل باشد یا به حدی برسد که فعالیت روزانه را مختل کند. وجود تب بالا یا خون در مدفوع به نفع درگیری التهابی است. نوروویروس معمولاً با شروع ناگهانی تهوع و استفراغ غالب و اسهال کوتاه مدت شناخته می شود. ژیاردیا می تواند با نفخ و سوء جذب و نفخ طولانی همراه باشد. سیکلوسپورا با اسهال پایدار و احساس ناخوشی عمومی دیده می شود. تشخیص افتراقی باید علل غیر عفونی مانند سندرم روده تحریک پذیر پس از عفونت، عدم تحمل لاکتوز پس از عفونت، کولیت ایسکمیک، داروها و مسمومیت غذایی غیر عفونی را در نظر بگیرد.
ارزیابی شدت نشانه ها کلید انتخاب درمان است. یک چارچوب عملی شدت را به سه دسته تقسیم می کند. خفیف برای علائمی که قابل تحمل است و فعالیت روزانه را مختل نمی کند. متوسط برای علائمی که آزارنده است و در کارکرد روزانه اختلال ایجاد می کند. شدید برای علائمی که ناتوان کننده است یا وجود خون در مدفوع دارد. این طبقه بندی در کنار سابقه بیماری زمینه ای، سن، شرایط سفر و امکان پیگیری به تصمیم درباره صرفاً درمان های حمایتی یا افزودن دارو و لزوم ارجاع کمک می کند.
نشانه های هشدار برای ارجاع فوری
- کم آبی متوسط تا شدید مانند تشنگی شدید، خشکی واضح مخاط، کاهش ادرار یا گیجی
- خون در مدفوع یا تب بالا و پایدار به ویژه در سالمندان و بیماران دارای نقص ایمنی
- درد شدید شکم یا حساسیت منتشر که نگرانی درباره عارضه ایجاد می کند
- استفراغ مکرر که مانع جذب مایعات خوراکی می شود
- تداوم علائم بیش از چهارده روز یا کاهش وزن معنی دار
علل و عوامل خطر
کیفیت آب و غذای مصرفی و عادات بهداشتی اصلی ترین عوامل خطر هستند. نوشیدنی های غیر بسته بندی مطمئن، یخ های تهیه شده از آب نامطمئن، سالادهای خام در رستوران های غیر معتبر و غذاهای خیابانی که زمان طولانی در دمای محیط مانده اند از منابع شناخته شده آلودگی هستند. سفر به مناطق با شیوع بالا، فصول گرم، اقامت در مکان های شلوغ یا با چرخش بالای مسافر، مصرف مهارکننده پمپ پروتون، دیابت، نقص ایمنی، بارداری و سابقه اسهال پس از سفر از دیگر عوامل خطر به شمار می روند. مصرف اخیر آنتی بیوتیک خطر اسهال ناشی از تغییر فلور روده و عفونت کلستریدیوئیدس دیفیسیل را افزایش می دهد که باید در تشخیص افتراقی در نظر گرفته شود.
الگوریتم تشخیص و ارزیابی پیش از درمان
در بیمار بدون یا با علائم سیستمیک خفیف، تمرکز بر ارزیابی کم آبی و شروع احیا با محلول خوراکی است و آزمایش های گسترده معمولاً لازم نیست. در بیماران با تب بالا، خون در مدفوع، درد شدید، نقص ایمنی، سن بالا یا بیماری های زمینه ای مهم، یا در موارد ناتوان کننده، انجام آزمایش های مدفوع هدفمند توصیه می شود. امروزه پنل های مولکولی چندگانه می توانند چند پاتوژن را به سرعت نشان دهند اما تفسیر نتیجه باید با تابلوی بالینی انجام شود. در اسهال پایدار پس از سفر، ارزیابی برای انگل ها و بیماری های سوء جذب اهمیت دارد. اگر بیمار در طول یا پس از مصرف آنتی بیوتیک دچار اسهال شده باشد یا بستری اخیر داشته باشد، احتمال کلستریدیوئیدس دیفیسیل مطرح می شود و باید با الگوریتم های معتبر بررسی شود.
جدول ۱. پاتوژن های شایع در اسهال مسافرت و نکات کلیدی بالینی
| عامل | دوره کمون | نشانه های تیپیک | منبع یا مواجهه رایج | نکته مدیریتی |
|---|---|---|---|---|
| E. coli انتروتوکسیژنیک و انتروآگرگاتیو | کمتر از سه روز | اسهال آبکی با دل درد و گاهی تهوع | غذا یا آب آلوده | تمرکز بر احیا و در موارد متوسط تا شدید داروی خوراکی مناسب |
| Campylobacter | دو تا پنج روز | تب و درد شکم، گاهی خون در مدفوع | مرغ نیم پز یا لبنیات غیر پاستوریزه | انتخاب آنتی بیوتیک با توجه به مقاومت محلی و وضعیت بیمار |
| Shigella | یک تا سه روز | تب و کولیت خونی و دفع مکرر با حجم کم | انتقال فرد به فرد یا غذای آلوده | درگیری شدید نیازمند دارو و احتیاط در مصرف ضدموتیلیتی |
| Salmonella غیر تیفوئیدی | یک تا سه روز | اسهال، تب، دل درد | مرغ و تخم مرغ نپخته و سبزی آلوده | در سالمندان و نقص ایمنی خطر باکتریمی وجود دارد |
| Norovirus | یک تا دو روز | شروع ناگهانی تهوع و استفراغ و اسهال کوتاه | انتشار در کشتی ها و تجمع ها | احیا و کنترل انتقال با بهداشت دست و ایزولاسیون خانگی |
| Giardia lamblia | یک تا دو هفته | نفخ و مدفوع چرب و اسهال پایدار | آب یا یخ آلوده | در اسهال پایدار باید در نظر گرفته شود و درمان اختصاصی دارد |
| Entamoeba histolytica | یک تا چهار هفته | اسهال خونی یا پایدار | غذای آلوده | پس از درمان سیستمیک به داروی لومینال نیز نیاز است |
| Cyclospora و Cryptosporidium | یک تا دو هفته | اسهال پایدار با بی حالی | سبزی و توت آلوده یا آب آلوده | نیازمند تشخیص اختصاصی و درمان هدفمند در بیماران انتخابی |
جدول ۲. آزمون های تشخیصی بر اساس سناریوی بالینی
| وضعیت بالینی | آزمون پیشنهادی | کیفیت نمونه | تفسیر و اقدام | نکته ایمنی |
|---|---|---|---|---|
| اسهال خفیف بدون تب | معمولاً نیاز به آزمایش ندارد | احیای خوراکی و پیگیری | در تداوم علائم بازنگری شود | آموزش علائم هشدار |
| تب یا خون در مدفوع | کشت یا پنل مولکولی باکتریایی | نمونه تازه و ارسال سریع | هدفمند کردن درمان بر اساس نتیجه | پرهیز از ضدموتیلیتی تا روشن شدن وضعیت |
| اسهال پایدار بیش از چهارده روز | آزمایش انگل و در صورت امکان روش های اختصاصی | نمونه های متعدد در روزهای متوالی | درمان اختصاصی ژیاردیا یا عوامل دیگر در صورت تایید | بررسی سوء جذب و عدم تحمل غذایی |
| اسهال در طول یا پس از آنتی بیوتیک | الگوریتم کلستریدیوئیدس دیفیسیل بر اساس راهنما | نمونه مایع از بیمار علامت دار | درمان بر اساس شدت عفونت | تکرار آزمون برای تایید بهبودی انجام نمی شود |
| بازگشت از مناطق شیوع وبا با اسهال آبکی شدید | بررسی برای ویبریو در آزمایشگاه مناسب | نمونه تازه با حمل درست | احیای تهاجمی و درمان انتخابی در موارد شدید | کنترل انتقال و گزارش بهداشت عمومی |
درمان ها و گزینه ها بر پایه شدت و تابلوی بالینی
احیای مایعات و الکترولیت: اساس درمان در همه بیماران جبران مایعات و الکترولیت است. محلول خوراکی احیا با فرمول استاندارد بین المللی در بیشتر موارد کفایت دارد. در افراد با استفراغ مکرر یا کم آبی شدید، مایعات وریدی لازم است. آغاز زودهنگام تغذیه سبک به بهبود کمک می کند و رژیم های بسیار محدود ارزشی ندارند. در سالمندان و بیماران قلبی یا کلیوی تنظیم حجم مایعات و پایش فشار خون و وزن اهمیت دارد.
درمان های علامتی: در اسهال بدون تب و بدون خون در مدفوع می توان از داروهای کاهنده حرکت روده استفاده کرد تا دفعات دفع و فوریت کاهش یابد. در حضور تب یا خون در مدفوع یا شک به عفونت تهاجمی، استفاده از این داروها باید با احتیاط باشد. بیسموت ساب سالیسیلات در پیشگیری کوتاه مدت یا کاهش شدت علائم در برخی افراد کمک کننده است ولی در حساسیت به سالیسیلات، نارسایی کلیه و بارداری ممنوع است. داروهای ضد تهوع می توانند تحمل احیای خوراکی را بهتر کنند.
آنتی بیوتیک ها: استفاده منطقی از آنتی بیوتیک بر اساس شدت و الگوی بالینی و مقصد سفر انجام می شود. در اسهال خفیف که فعالیت روزانه را مختل نمی کند، آنتی بیوتیک توصیه نمی شود و درمان حمایتی کافی است. در اسهال متوسط که فعالیت روزانه را مختل می کند، در صورت نبود تب بالا یا خون در مدفوع و با احتمال بیشتر درگیری باکتری های محدود به روده، می توان از داروهای خوراکی مناسب استفاده کرد. در اسهال شدید یا اسهال همراه با خون در مدفوع یا تب بالا، آنتی بیوتیک خط اول باید بر اساس مقاومت محلی و احتمال پاتوژن انتخاب شود. در برخی مناطق مقاومت به فلوروکینولون ها بالاست و انتخاب داروی جایگزین لازم می شود. در اسهال ناشی از عوامل مولد شیگاتوکسین باید از آنتی بیوتیک و ضدموتیلیتی پرهیز کرد مگر با نظر تخصصی و شواهد روشن.
پروبیوتیک ها و مکمل ها: شواهد درباره سود پروبیوتیک ها در پیشگیری یا درمان اسهال مسافران در بزرگسالان ناهمگون است. استفاده روتین توصیه نمی شود و اگر قرار است مصرف شود باید در کنار احیای مناسب و رعایت اصول بهداشتی باشد. روی در کودکان می تواند مدت و شدت اسهال حاد را کم کند اما در بزرگسالان شواهد کافی وجود ندارد.
جدول ۳. راهنمای عملی مدیریت سرپایی بر اساس شدت
| شدت و تظاهر | درمان حمایتی | درمان دارویی نمونه | موارد منع یا احتیاط | پیگیری |
|---|---|---|---|---|
| خفیف بدون تب و بدون خون | محلول خوراکی احیا و تغذیه سبک | کاهنده حرکت روده در صورت نیاز | پرهیز در بیماری التهابی فعال یا تب | در صورت عدم بهبود ظرف دو تا سه روز بازنگری |
| متوسط بدون خون | احیای فعال و استراحت نسبی | داروی خوراکی مناسب با الگوی مقصد و تابلوی بیمار | بررسی تداخل دارویی و عملکرد کلیه و کبد | پیگیری در چهل و هشت تا هفتاد و دو ساعت |
| شدید یا همراه با خون یا تب | احیای تهاجمی و ارزیابی آزمایشگاهی | داروی مناسب با پوشش عوامل تهاجمی با نظر تخصصی | پرهیز از ضدموتیلیتی تا روشن شدن وضعیت | بررسی برای عوارض و نیاز به بستری |
| اسهال پایدار پس از سفر | احیای مداوم و تنظیم رژیم | درمان اختصاصی بر اساس نتیجه انگل شناسی | پایش سوء جذب و وزن | پیگیری تا رفع کامل علائم |
| شک به وبا در منطقه شیوع | محلول خوراکی احیا با حجم کافی یا مایعات وریدی | در موارد شدید داروی انتخابی طبق راهنما | کنترل انتقال و گزارش موارد | پایش دقیق علامت های حیاتی |
اصول استواردشیپ آنتی بیوتیک
تجویز آنتی بیوتیک باید هدفمند و کوتاه مدت باشد و تنها در مواردی انجام شود که سود آن بر زیان احتمالی می چربد. استفاده از داروهای با طیف بسیار وسیع در نبود اندیکاسیون روشن، خطر مقاومت و عوارض دارویی و اسهال ناشی از کلستریدیوئیدس دیفیسیل را افزایش می دهد. دی اسکالیشن پس از روشن شدن نتیجه آزمایش، تبدیل مسیر وریدی به خوراکی در اولین فرصت، و تعیین مدت منطقی درمان بخشی از اصول اجرایی است. آموزش مسافر درباره خودداری از نگهداری و مصرف داروی باقی مانده از سفرهای قبلی یا استفاده از آنتی بیوتیک بدون نسخه ضروری است.
حمایتی و مراقبتی
مایع درمانی مطابق وضعیت همودینامیک، کنترل تب و تهوع، تغذیه مناسب و استراحت کافی از ارکان مراقبت است. در بیماران مسن یا دارای بیماری قلبی و کلیوی، تنظیم دریافت مایعات و پایش وزن و فشار خون اهمیت دارد. برای پیشگیری از انتقال در منزل، شستشوی مکرر دست ها، تمیز کردن سطوح پر تماس، جدا نگه داشتن ظروف غذا و حوله بیمار و محدود کردن حضور در محل کار یا اجتماع تا کنترل علائم ضروری است. در محیط های گروهی مانند تورهای مسافرتی یا کشتی، گزارش زودهنگام علائم و رعایت بهداشت دست از شیوع جلوگیری می کند.
واکسیناسیون و ایمونوپروفیلاکسی
برای بیشتر مسافران واکسیناسیون علیه اسهال مسافرت ضروری نیست. با این حال، در سفر به مناطق با انتقال فعال وبا برای گروه های انتخابی، واکسن خوراکی تایید شده می تواند پیشگیری کننده باشد. واکسن تیفوئید و هپاتیت آ نیز بر اساس مقصد و نوع سفر در نظر گرفته می شود. استفاده پیشگیرانه از آنتی بیوتیک برای جلوگیری از اسهال مسافرت به طور روتین توصیه نمی شود زیرا خطر مقاومت و عوارض دارویی را افزایش می دهد و سود خالص آن محدود است. بیسموت ساب سالیسیلات می تواند در برخی افراد برای دوره های کوتاه کمک کننده باشد اما منع مصرف ها باید دقیق بررسی شود.
مداخلات غیر دارویی و رفتارهای ایمن در سفر
رفتارهای ایمن غذایی و آبی اساس پیشگیری هستند. انتخاب رستوران های معتبر و پرمشتری، مصرف غذاهایی که به صورت تازه و داغ سرو می شوند، استفاده از آب بسته بندی مطمئن، پرهیز از یخ نامطمئن، و ترجیح میوه هایی که قابل پوست کندن هستند اصول مهمی به شمار می روند. شستشوی دست با آب و صابون پیش از غذا و پس از استفاده از سرویس بهداشتی و استفاده از محلول های الکلی در صورت نبود دسترسی به آب و صابون باید به عادت تبدیل شود. هنگام سفرهای ماجراجویانه مانند کمپینگ یا کوهپیمایی، تصفیه آب با جوشاندن یا فیلتر معتبر یا مواد شیمیایی ضروری است.
نکات کلیدی پیشگیری برای مسافران
- از آب بسته بندی مطمئن استفاده کنید و از یخ نامعلوم پرهیز کنید
- غذای تازه و داغ انتخاب کنید و از غذاهای نیم پز یا مانده بپرهیزید
- سبزی و سالاد خام تنها در مکان های مطمئن مصرف شود
- دست ها را پیش از غذا و پس از سرویس بهداشتی با آب و صابون بشویید
- داروهای ضروری شامل محلول خوراکی احیا و داروی ضدموتیلیتی مجاز همراه داشته باشید
گروه های خاص
سالمندان: کم آبی در این گروه با سرعت بیشتری عارضه ایجاد می کند. آستانه پایین تر برای ارزیابی آزمایشگاهی، احیا وریدی و بستری وجود دارد. تداخل دارویی و عملکرد کلیه باید پیش از تجویز هر دارو بررسی شود.
بارداری: انتخاب دارو باید با اولویت ایمنی جنین و مادر انجام شود. درمان های حمایتی و احیای خوراکی محور اصلی هستند و از داروهای ممنوع یا پر خطر باید اجتناب شود. تصمیم دارویی باید با نظر تخصصی و منابع معتبر انجام شود.
نقص ایمنی: احتمال عفونت های شدید یا طولانی در این افراد بیشتر است. ارزیابی آزمایشگاهی هدفمند، آستانه پایین تر برای درمان وریدی و بررسی پاتوژن های فرصت طلب لازم است. پیشگیری دارویی روتین توصیه نمی شود و باید تصمیم اختصاصی گرفته شود.
بیماری های زمینه ای گوارشی: در سندرم روده تحریک پذیر پس از عفونت، علائم می تواند طولانی شود. حمایت تغذیه ای، آموزش بیمار و پیگیری ساختاری تا بهبود کامل ضروری است. در بیماری های التهابی روده باید دقت بیشتری در تفسیر نشانه ها و تصمیم دارویی داشت.
بیماران با بیماری کلیوی یا کبدی: تنظیم دوز دارو و پایش دقیق الکترولیت ها و وضعیت حجم از الزامات ایمنی است. برخی داروها در این گروه منع مصرف دارند و باید جایگزین های ایمن انتخاب شود.
پیشگیری، کنترل عفونت و مراقبت های روزمره
آموزش مسافران درباره راه های انتقال، نحوه استفاده از محلول خوراکی احیا، مدیریت تهوع و اهمیت مراجعه به موقع در علائم هشدار از پایه های برنامه پیشگیری است. در محل کار پس از بازگشت، در صورت تداوم علائم باید از تماس نزدیک با افراد آسیب پذیر پرهیز شود. استفاده از دستشویی و سینک اختصاصی در منزل در چند روز نخست در صورت امکان، تعویض و شستشوی منظم حوله و ملحفه، و ضدعفونی سطوح پر تماس خطر انتقال را کاهش می دهد. در کودکان خردسال یا سالمندان در منزل، پایش نزدیک علائم کم آبی اهمیت دارد.
اشتباهات رایج بیماران و پیامدها
مصرف خودسرانه آنتی بیوتیک: استفاده از داروهای باقی مانده یا تهیه دارو بدون نسخه می تواند عوارض ایجاد کند و مقاومت را افزایش دهد و تشخیص را دشوار کند. انتخاب دارو باید مبتنی بر راهنما و با نظر پزشک باشد.
بی توجهی به احیای مایعات: تمرکز صرف بر دارو و غفلت از محلول خوراکی احیا منجر به تداوم علائم و بستری می شود. محور درمان در همه شدت ها جبران مایعات است.
استفاده نادرست از ضدموتیلیتی: مصرف این داروها در حضور تب بالا یا خون در مدفوع می تواند خطرناک باشد و باید با احتیاط و در چارچوب توصیه ها انجام شود.
نادیده گرفتن بهداشت دست و کنترل انتقال: بازگشت به کار یا اجتماع بدون رعایت بهداشت دست و مدیریت صحیح زباله ها باعث انتقال به دیگران می شود.
تعلل در مراجعه در علائم هشدار: تأخیر در مراجعه در صورت کم آبی شدید یا تداوم علائم بیش از چهارده روز با پیامدهای نامطلوب همراه است.
جمع بندی کاربردی
در مسافری که با اسهال خفیف و بدون تب مراجعه می کند، تمرکز بر احیای خوراکی و کنترل علائم است. استفاده کوتاه از داروی ضدموتیلیتی در صورت نیاز و آموزش علائم هشدار کافی است و نیازی به آزمایش یا آنتی بیوتیک وجود ندارد. پیگیری ظرف دو تا سه روز انجام می شود و در صورت بهبود، اقدامات پیشگیرانه برای ادامه سفر مرور می گردد.
در بیمار با اسهال متوسط که فعالیت روزانه را مختل کرده و تب ندارد، علاوه بر احیا می توان از داروی خوراکی مناسب بر اساس مقصد و الگوی مقاومت استفاده کرد. تداخلات دارویی و عملکرد کلیه و کبد بررسی می شود و پیگیری در چهل و هشت تا هفتاد و دو ساعت برای ارزیابی پاسخ انجام می گردد. در عدم پاسخ، آزمایش های هدفمند درخواست می شود.
در بیمار با خون در مدفوع یا تب بالا، ارزیابی آزمایشگاهی و آغاز درمان هدفمند همراه با احیای تهاجمی ضروری است. از ضدموتیلیتی تا روشن شدن وضعیت پرهیز می شود. در صورت شک به پاتوژن های تولید کننده شیگاتوکسین، از آنتی بیوتیک خودداری می شود و بیمار از نظر عوارض پایش دقیق می گردد. آموزش درباره کنترل انتقال و زمان بازگشت به کار یا سفر بخش مهمی از برنامه درمان است.